چطور احساس خوب را حفظ کنیم ؟

اینکه من این مطلب (احساس خوب) را اینجا می‌نویسم و شما به‌عنوان مخاطب آن را می‌خوانید، به‌هیچ‌وجه اتفاقی نیست و ما تصادفی سر راه هم قرار نگرفتیم؛ ما یک هدف مشترک داریم!

هر کدام از ما قطعا آرزوهای مشخصی داریم و مسیر خودمان را انتخاب کرده‌ایم، اما همه راه‌ها به یک جا ختم می‌شود؛ شادی و آرامش درون که هدف نهایی آفرینش است! اینکه ورزش می‌کنیم، چون می‌خواهیم بدن سالمی داشته باشیم یا کار می‌کنیم تا پول زیادی به‌دست بیاوریم و خلاصه هر تلاشی که در زندگی می‌کنیم، به‌خاطر این است که دست آخر به حال خوب درونی برسیم.

اما با اینکه همیشه در طول مسیر به کمک هم نیازمندیم، هر کدام از ما در طول مسیر روش‌های منحصر‌به‌فرد خودمان را داریم.

این مسیر یک کوره‌راه نیست که «باری به‌هر‌جهت» در آن قدم بگذاریم و در انتها به خواسته‌مان برسیم؛ یک قانون خیلی مهم در طول مسیر وجود دارد.

این قانون می‌گوید: «در طول زندگی که مثل جاده‌ای طولانی است، اگر می‌خواهی به رویاهایت دسترسی داشته باشی، باید با تغییر زاویه نگاهت به مناظر اطراف، به حال خوب برسی»؛ یعنی اگر در یک سمت جاده دو نفر به‌شدت در حال درگیری هستند، رویت را به سمت دیگر برگردان و صلابت و شکوه کوه را تماشا کن!

در دنیای واقعی، تغییر زاویه دید یعنی تلاش کنی؛ حتی اگر به نظر برسد از بقیه عقب مانده‌ای و در حال درجا‌زدن هستی و به نظر می‌آید اطرافیانت هر روز جذاب‌تر، پول‌دارتر، شادتر و سالم‌تر می‌شوند.

حتی اگر انتخاب مسیر تو از نظر بقیه بی‌منطق باشد، حتی اگر تجربه افراد قبل از تو ثابت کرده باشد این روش به هیچ عنوان جواب نمی‌دهد، حتی اگر کارت را مسخره و خودت را احمق بخوانند، تنها وظیفه تو این است که «احساس خوبت» را در کل مسیر حفظ کنی و نه دنباله‌روی کسی باشی و نه کسی را به زور به‌دنبال خودت بکشی.

در شب تاریک اقیانوس، تنها چیزی که ناخدای کشتی را در دریای متلاطم و تاریک، امیدوار و مطمئن به جلو هدایت می‌کند، فانوس دریایی است. همان کور‌سو در دوردست‌ها کافیست تا کشتی به‌راحتی به ساحل برسد.

خبر خوب اینکه در درون ما هم یک فانوس برای پیدا‌کردن مسیر درست تعبیه شده و آن فانوس «احساس» ماست.

اگر احساس خوبی داری، فارغ از اتفاقات و کلیشه‌های اطرافت، در مسیر درست هستی و اگر احساس بدی داری، فانوس از دیدرس تو خارج شده و از مسیر منحرف می‌شوی و تا مجدد بر احساسات منفی‌ات غلبه نکنی، به مقصد نمی‌رسی.

پس مهم‌ترین قدم این است که در هر حال در آرامش بمانی.

دنیا، دنیای لایک و فالوئر و گرفتن توجه است. افرادی که از فانوس درونشان غافل هستند، سبک زندگی و روش خودشان را ندارند و فقط دنباله‌رو هستند، تحت‌تاثیر این هجمه عظیم قرار می‌گیرند. اولین اثر این دنباله‌روی دور‌کردن آن‌ها از رویاهایشان است، آرزوهایشان به نظر دست‌نیافتنی و غیر‌ممکن می‌آیند و سوالاتی از قبیل «چرا من شبیه این نیستم؟»، «چرا این‌قدر شاد نیستم؟»، «چرا این همه سفر نمی‌روم؟»، فانوس را خاموش کرده و حال بد درونی را بر فرد غالب می‌کند.

فقط کافیست نیم‌نگاهی به کامنت‌های زیر پست‌های صفحات مجازی بیندازیم؛ به روشنی در می‌یابیم که افراد زیادی سرشار از حس حسرت و عدم عزت‌نفس هستند.

در‌نتیجه فضای ذهنی که باید به رویاهای مخصوص آن فرد اختصاص یابد، روی زندگی دیگرانی متمرکز می‌شود که از فانوسشان استفاده کرده‌اند و هدفشان در دسترسشان قرار گرفته است؛ ولی دنباله‌رو‌ها فقط نتیجه را می‌بینند که زیبا و رنگارنگ در عکس‌های بقیه، دور از دسترس است، نه مسیر را.

وقتش است اولویت‌های زندگی‌مان را بازبینی و مشخص کنیم.

هر چه هدف مشخص‌تر باشد، روش‌های دیگران و تقلید محض از آن برایمان بلااستفاده می‌شوند؛ در نتیجه از مقام مقایسه بیرون می‌آییم و سبک زندگی شخصی‌مان را انتخاب می‌کنیم. البته این اعتماد به نیروی درون باعث می‌شود همواره در طول مسیر موفقیت، دیگران را ببینی و تحسین کنی و در‌عین‌حال، موفقیت را برای خودت هم نزدیک و دست‌یافتنی ببینی و به کوچک‌ترین پیشرفت خودت و کمترین توانمندی‌ات آفرین بگویی.

• اگر او توانسته، من هم در حوزه کار و علاقه خودم، می‌توانم.

• اگر رویای او دست‌یافتنی است، رویای من هم هست.

• اگر او خودش را باور کرده، من هم می‌توانم.

این معجزه داشتن سبک منحصر‌به‌فرد در زندگی‌ است؛ اینکه از دنیای اطرافت که به زور تو را در چهار‌چوب مشخصی از معیارهای زیبایی و موفقیت و کامل‌بودن قرار داده، خلاص می‌شوی و روش خاص خودت را بر می‌گزینی و به این قانون همیشگی جهان اقتدا می‌کنی که: «فارغ از تاثیرات دنیای خارج، هر چیزی که به شخص تو حس و حال خوب انتقال بدهد، باعث اتفاقات عالی در طول مسیر و رسیدن به رویاهایت در زندگی می‌شود.»